W spektaklu wystąpiło czworo aktorów. Wcielali się we wszystkie postacie występujące w dramacie. Dużą rolę w spektaklu odegrała scenografia. Kostiumy, rekwizyty, muzyka, efekty świetlne stworzyły nastrój tajemniczości. Przekonały widza, że w naszym świecie, w XXI wieku, jest jeszcze miejsce na duchy. Kostiumy aktorów nawiązywały do ubioru ludzi z czasów akcji utworu Mickiewicza. Dekorację tworzyły namalowane kolumny kaplicy. W celu pełniejszego ukazania zjaw wykorzystano nowoczesną technologię audiowizualną. Wyświetlano je w oknie kaplicy, czyli na ekranie. Największe wrażenie zrobił Upiór. Pokazano go jak w teatrze cieni, dołączono obraz ptactwa. Ciekawie ujęto też scenę z duchami dzieci: Józia i Rózi, a mianowicie przedstawiono ją jako mini film z elementami fantastyki. Postacie aniołków z niebios przenosiły się na ziemię, aby pokazać beztroskie, ale nudne życie, a następnie rozpływały się we mgle.

Uczniom podobała się nietypowa lekcja języka polskiego. Nowoczesny rodzaj nauki łączy przyjemne z pożytecznym, jest dobrą formą edukacji. Spektakl przyczynił się do większego zainteresowania lekturą i zrozumienia jej treści.